De nacht van 13 op 14 februari 2019 begon de hel

Dit artikel is eentje dat in meerdere delen komt. Ik kan niet beloven of zeggen in hoeveel delen om dit een heel verhaal is dat ik je ga vertellen over wat mij de laatste 3,5 jaar overkomen is en hoe ik er mee omgegaan ben.

Ten eerste komt de term “de hel” niet van mij, maar van mijn huisarts die mijn vertrouwenspersoon is in dit alles en van heel deze situatie weet. Eigenlijk beschrijft dit woord in een korte opslag echt wel wat het is.

Ik schrijf dit verhaal om te tonen dat ondanks wat je om je heen ziet en wat je overkomt dat je zelf de keuze hebt hoe er mee om te gaan. En ja, ik heb de laatste 3,5 jaar serieus veel bijgeleerd, maar ook intens door heel deze situatie aan mijn eigen gezondheid, transformatie en vriendenkring gewerkt.

Even wat vooraf ging aan die nacht!

In 2016 woonde ik in één van 13 identieke rijhuisjes. Met de buren had ik een goede relatie. Er was onderlinge hulp uitwisseling, afwezigheid van roddels, volwassen gedrag, openheid en wederzijds respect.

Als er ook maar iemand een probleem (lees obstakel) had hielpen we elkaar.

In dat jaar (2016) kwam mijn toenmalige huisbaas te overlijden. Hij had al zijn huurhuizen overgelaten aan zijn 4 zonen. Ergens in februari 2017 kregen we plots – voor 4 van de 13 huisjes) een vreemde aan de deur die kwam verkondigen dat hij de nieuws huisbaas was. Met een fantastisch verhaal dat hij dat, maar mondeling hoefde mee te delen om te laten weten dat we moesten vertrekken. Ik wist dat het juridisch niet juist was en zelfs niet klopte. Mijn buren dachten nog een tijd dat het een foute grap was. Tot 3 maand duurde het voor we gegevens zoals een bankrekening kregen om de huur te storen en een officiële opzegbrief. Alles ging via een advocatenkantoor. Geen gegevens kregen we van de nieuwe huisbaas zelf.

In dezelfde periode werd ik ziek en begon mijn over en weer geloop naar artsen, ziekenhuizen, en veel testen doen. Mijn familie vond dat heel de situatie mijn schuld was en keerde me de rug toe.

Gelukkig had ik de hulp van mijn buren.

Door het ziek zijn kon ik dus niet direct vertrekken naar een andere woning. Daarnaast kwam de uitdaging er bij dat ik zelfstandig was (nog steeds hoor) waardoor nieuwe huisbazen toen niet gretig waren om te verhuren aan mij.

Ik voelde me echt vastzitten toen terwijl er een diep vertrouwen was van er is een weg. Ik zag het wel niet allemaal direct.

De nieuwe huisbaas vond dat het niet snel genoeg ging, weigerde communicatie (ja, ik had pogingen gedaan voor gesprek) en ging dan maar over tot het blokkeren van de toegang van de garage, zonder mededeling plots opduiken en het dak 4/5 renoveren waardoor 1/5 open lag en dus regenwater binnen kwam. Hij bracht mijn gezondheid door al zijn trucs nog meer in gevaar. Zwarte schimmels en zwammen in de woning waren het resultaat.

Dan ging hij naar de vrederechter – ondertussen had ik ook al heel de tijd een advocate wegens zijn weigeren om te communiceren en de zaak onderling te kunnen oplossen - omdat hij beweerde dat ik niet meewerkten. Dat werd snel van de tafel geveegd door de bewijzen die mijn advocate aan de vrederechter voorgelegd had. Tijdens deze periode bleek heel duidelijk dat de nieuwe huisbaas contractbreuk gepleegd had ook.

De tijd begon echter te dringen voor een verhuis en mijn einddatum kwam er aan. Nog steeds geen woning tot op een bepaald moment dat ik naar een appartement ging zien. Het was de enige die wilde verhuren of op straat gaan leven.

14 dagen en dan stond ik op straat. Dus ik voelde de druk en de verplichting om een appartement te nemen waar ik van aanvoelde dat het niet juist was.

Ik stond voor de keuzes: vertrouwen op iets anders, het appartement nemen of op straat gaan leven. Ik had al rond gehoord of iemand van de kennissen me een kamer kon verhuren. Het antwoord was echter nee.

We zijn nu al begin februari 2019.

Alles was nog te regelen!

Er waren al diagnoses zodat ik wist waar aan te werken, maar er liepen nog onderzoeken. Als gevolg van een ongeluk (2013) kon ik niet lopen, springen, stampen … ik was terug aan het leren stappen en mijn ene been zat nog in een brace.

En nu kwam die verhuis er aan. Ik had dan toch de stap gezet om het appartement te aanvaarden.

Wat er volgt, vertel ik je in een volgend artikel deel.

In hoger bewustzijn, vrijheid, ontwaking en natuurlijke gezondheid

Wendy

PS als je iets uit deze tekst wil gebruiken, dat mag enkel op voorwaarde dat je het stuk tekst overneemt, tussen “” zet met de verwijzing er naast naar deze website: www.mertenswendy.com