Hoe een lied me tot bewustwording bracht

Hoi lieve lezer!

Vandaag was ik op weg naar een vastgelegde afspraak mits natuurlijk me te houden aan de maatregelen van deze tijden.

In de auto hoorde ik een lied op de radio. Het was “The rose” van Bette Middler. En ik kreeg de ingeving om vanuit deze tekst eens een artikel te schrijven. Vanuit een geheel andere invalshoek een kijken naar leven, immuniteit, gezondheid, liefde en vrijheid.

Dit is de oorspronkelijke tekst:

Some say love, it is a river, that drowns the tender reed

Some say love, it is a razor, that leaves your soul to bleed

Some say love, it is a hunger, an endless aching need

I say love, it is a flower, and you, its only seed

It's the heart afraid of breaking, that never learns to dance

It's the dream afraid of waking, that never takes the chance

It's the one who won't be taken, who cannot seem to give

And the soul afraid of dying, that never learns to live

When the night has been too lonely and the road has been too long

And you think that love is only for the lucky and the strong

Just remember in the winter, far beneath the bitter snows

Lies the seed, that with the sun's love in the spring becomes the rose

Hier kan je de song op YouTube beluisteren

Vertaald komt dit naar:

Sommigen zeggen dat liefde, is zoals een rivier, die het zachte riet verdrinkt.

Sommigen zeggen dat liefde, is zoals een scheermes, dat je ziel laat bloeden.

Sommigen zeggen dat liefde een honger is, een eindeloze pijnlijke behoefte.

Ik zeg liefde, het is een bloem, en jij, het enige zaadje.

Het is het hart dat bang is om te breken, dat nooit geleerd heeft om te dansen.

Het is de droom die bang is om wakker te worden, die nooit die nooit een kans genomen heeft.

Het is degene die niet genomen wil worden, die niet lijkt te kunnen geven.

En de ziel die bang is om dood te gaan, die nooit geleerd heeft om te leven.

Als de nacht te eenzaam en de weg te lang is geweest.

En je denkt dat liefde alleen voor de gelukkigen en de sterke is.

Onthoud dat in de winter, ver onder de bittere sneeuw.

Het zaad ligt, dat met de liefde van de zon in de lente de roos wordt.

Ik ga je vanuit bewustwordingsperspectief een ander manier laten zien hoe deze tekst je aanzet tot dieper als je echt luistert voorbij de woorden heen.

Sommigen zeggen dat liefde, is zoals een rivier, die het zachte riet verdrinkt

Liefde is een stroom. Een stroom die komt van ver voorbij het ego.

Ja, het ego kent ook een vorm van liefde. In deze vorm worden voorwaarden gebruikt in hoe iemand moet zijn, handelen tot die mag en niet mag. Nu van het ego is niets anders te verwachten daar het één en al verwachting is.

Liefde in zijn echte vorm is van de ziel en een hogere bewustzijnsvorm. Het is een wijze van in het leven staan. Deze vorm heeft niets te maken met het ego, met relaties, met voorwaarden, met medelijden, met empathie.

Liefde in deze pure vorm is deze puurheid herkennen in de ander. De liefde kan enkel door je heen komen als jij in aanvaarding gaat naar wat in het nu is. Echt liefde verlangt niets, verwacht niets, is het één zijn dat in je altijd aanwezig is en waar je ten allen tijde terug mee kan herconnecteren.

Aanvaarding is geen toestaan. Toestaan is net zoals zeggen het is oké. En dit toestaan is typisch aan het ego.

Aanvaarding is een deur die opent als jij in connectie bent je met je ware zelf, nl.; je ziel. Je ziel spreekt via je hart. En je kan je ziel niet horen als je naar je denken luistert.

Dit hart kent slechts 4 emoties; vrede, vreugde, innerlijke rust en bliss (gezegendheid). En eigenlijk vanuit bewustzijnsniveau zijn dit zelfs geen emoties, maar stromen die je door je heen voelt gaan als je connecte hebt.

Elke andere emotie is je ego dat spreekt.

Sommigen zeggen dat liefde, is zoals een scheermes dat je ziel laat bloeden

Er bestaat zoiets als de “donkere nacht van je ziel”. Niemand wilt het meemaken of in zijn leven krijgen. De donkere nacht van de ziel is er om je wakker te maken. Het is net dit gegeven van de ziel dat in actie schiet nadat er al zoveel gebeurt is in je leven om je echt wakker te maken dat jij te ver verwijdert bent van dit ware zelf. De donkeren nacht van de ziel doet dit op verschillende manieren en in verschillende stadia. Deze stadia worden in actie gezet naargelang of jij je lessen haalt en transformeert uit het voorgaande. En het kan gecombineerd worden. De stadia komen onder verschillende vormen zoals in mensen, situaties, ziekten, ongelukken, armoede, … Ik meld de stadia in volgorde dat ze toegepast worden:

· Conflicten & herhalende situaties (in jezelf als met anderen)

· Ingebeeld ( vb: slachtofferschap)

· Psychisch ( vb; depressie)

· Energetisch ( vb; vermoeidheid)

· Biologisch ( een ziekte)

Als je bijvoorbeeld biologisch hebt, dan zit het ook op de andere stadia ook.

Sommigen zeggen dat liefde een honger is, een eindeloze pijnlijke behoefte

Als liefde uit het ego komt dat klopt deze zin.

En als we in connectie gaan met andere is het echt nodig om je behoeften en je noden die van diep in jezelf komen te uiten zonder te verlangen dat de ander deze opvolgt of inwilgt. Hoe anders gaan de ander je horen, je zien, je herkennen tot respecteren.

In puren connectie gaan van echte liefde is niet een honger.

De honger is er omdat het ego net die pure liefde wil kennen en ze blokkeert door elke overtuiging dat ze afwezig is of nog te zoeken is.

Doch zit ze er diep in jou!

Ze is er al altijd geweest, maar jij bent de connectie kwijt met je ziel.

Je luistert zoveel naar je ego dat je in de honger blijft hangen.

Je vertelt jezelf dat je angst hebt voor het onbekende.

Maar ergens heb je een behoefte naar het onbekende, daar huist de sleutel van de deur van je hart die net de opening is voor deze pure liefe. Een liefde die niet is zoals we ze invlullen ofin filmen zien.

Een liefde die geen antwoorden vraagt, maar enkel “is”.

Ik zeg liefde, het is een bloem, en jij het enige zaadje

Pure liefde is inderdaad zoals een bloem. Pure liefde op zich is eindeloos en groeit niet , maar als jij de sleutel vind en die deur opent dat groeit jouw connectie met deze liefde.

Het zaadje zit in jou!

Dat zaadje is de sleutel die jij in je houdt als je de deur van je hart opent om je ziel te horen.

Ik hoor dan vaak mensen zeggen; ik luister naar mijn ziel want deze zegt: niet doen, houd je daar van weg. Lieverd, de ziel spreekt geen taal van weerstand of waarschuwingen. Dit is je ego of in uitzonderlijke gevallen je dierlijk instinct dat spreekt. En als het bijvoorbeeld gaat om een vaccin niet nemen is dat de wijsheid van je lichaam dat spreekt. Het mag niet genegeerd worden. Maar alles wat zwart of wit is, wordt vertegenwoordigd komt al van uit het ego. Dus wees bewust wat je overgenomen hebt of overneemt van anderen. Dit zijn ook zaadjes, maar ze voeden je ego en doen net de deur van je hart sluiten waardoor jij je ziel niet meer hoort.

Het is het hart dat bang is om te breken. Dat nooit geleerd heeft om te dansen.

Een hart dat geleidt wordt door het ego is bang. En dat wil niet gebroken worden want dan komen er scheuren in de schaduw die je ego is. Scheuren die we met man en macht willen voorkomen. Er is een uitspraak dat zeg “enkel de gebrokene kent zijn eigen ziel”. En dat is waar. Maar als jij dit leest, ga je je vaak onfijn voelen. Heb je zoiets van hoort het echt zo cru te zijn.

Lieverd, dit is weer die schaduw die hier spreekt en het houdt je tegen om te dansen. Om de dans van het leven echt te ervaren.

Die dans is geen fysieke dans, maar de authenticiteit van wie jij op je diepste niveau bent. En dat lied hoort jij elke dag te volgen.

Dat vraagt van jou dat je de sleutel van je hart vind en het opent. Dan ga je voor jezelf mogelijkheden maken om je ziel te horen.

Het is de droom die bang is om wakker te worden, die nooit een kans genomen heeft

Wat je ziet met je ogen is je droom. Om wakker te worden hoor jij naar binnen te gaan.

Wakker worden kan door het ego als pijnlijk ervaren worden.

Deze sluwe vos kan er in jou alles aan doen om je andere verhalen te vertellen zodat je wakker worden wordt tegengehouden.

Dus als jij de kans laat staan omdat je gelooft dat dit pijn doet, dat angst zegt dat je het niet kan of gelijk welke andere reden die je vertelt aan jezelf, dan blijf je in de eeuwige droom die zegt dat je ogen de realiteit zijn.

Het is degene die niet genomen wil worden, die niet lijkt te kunnen geven.

Dit gaat over de kans die je niet neemt om dat het “lijkt” pijnlijk te zijn. Omdat het lijkt dat het moed vraagt, maar in wezen komt het er op neer Dat jij de keuze niet volgt, neemt, toepast om dit aan jezelf te geven. Dat vraagt een keuze om echt van jezelf te gaan houden, los van de maatschappij en van wat andere van ons verlangen, verwachten tot eisen.