Wat het leven je leren kan ( deel 1)

Mijn leven hier is begonnen op 9 januari 1977. Ik zag opnieuw het licht hier op de aarde. Een maand vroeger dan uitgerekend. De dokters hadden even de tijd nodig om met mij bezig te zijn. Pas later ontdekte ik dat bij mijn geboorte reeds iets prachtigs had plaatsgevonden, buiten dat ik terug was, maar dat ik als zieltje toch nog even boven ben gaan kijken.

Mijn moeder was op het moment van mijn geboorte alleenstaand. Mijn papa was reeds heengegaan, op naar zijn volgende opdracht. Naast mij had hij nog vier oudere kinderen, van wie ik weet dat zij bestaan. Echter is het zo dat zij hun eigen pad gekozen hadden. Mijn moeder had de beslissing genomen om hen nooit te vertellen dat ik besta. Wat mij dit leerde gedurende mijn leven, is dat geheimen en iemand onzichtbaar willen maken of het zelf doen naar jezelf, enkel de oorzaak is van ziekte. Pas op mijn dertigste ontdekte ik dat papa eigenlijk altijd bij mij was

Mijn moeder is altijd een hardwerkende vrouw geweest. Het is enkel sinds het laatste jaar dat ze gekozen heeft om het wat rustiger aan te doen. Ze was vaak weg om te zorgen dat alles op praktisch en financieel vlak in orde kon zijn. Vroeger als kind vond ik het verre van fijn, tot ik zag wat en waarom ze het deed. Door mijn blik te veranderen naar al het positieve dat ze deed ben ik haar heel anders gaan zien. Onze relatie als moeder-dochter is er sterker, opener en liefhebbender door geworden. Ik kan echt zeggen: ook al was ze ooit emotioneel afwezig, nu is ze er en ik houd van haar. Ze was en is de juiste moeder die ik in dit leven nodig had om dat van haar te leren en aan haar te leren, en om vele van de klanten die ik nu begeleid te helpen of bij te staan.

Ja, mijn moeder leert van mij. Dat doen alle moeders, van hun kinderen leren! Ze doet het op haar eigen mooie en speciale wijze. Soms hoor ik dan later van die uitspraken: ‘Ik heb dat van u geleerd, door u in het oog te houden. Hoe jij dat doet en hoe jij met mensen omgaat.’

Ik ben terechtgekomen in een gezin waar vier generaties samenwoonden. Ik, moeder, grootouders, overgrootouders, groottante, grootnonkel, nonkel, tante en dan nog mijn stiefvader die er een aantal jaartjes later bijkwam. We waren met elf in huis. Nummer 11 was ik! Financieel was het zeer uitdagend, maar we stonden elkaar bij. Er heerste een bepaalde sfeer in huis die anders was dan bij andere gezinnen. Vaak vroeg ik me af waarom men bij andere gezinnen zo anders was. Later leerde ik dat ik degene was die in een speciaal gezin zat. Door de aanwezigheid van de verschillende persoonlijkheden, (psychische) ziektes en generaties activeerde het bepaalde kennis en wijsheden in me. Ik ben dankbaar voor het gezin dat ik gekozen had.

Al vroeg in het leven leerde ik wat loslaten was, daar op vierenhalfjarige leeftijd mijn ene overgrootvader blind werd en naar een tehuis diende te gaan en de andere grootvader overleed. Deze gebeurtenis triggerde één van mijn gaven. De dag van de begrafenis zag ik mijn overgrootvader achter mijn grootmoeder staan. Ik hoorde wat hij zei. Ik gaf de boodschap door.  

Door de tijd heen was het besef er dat dit een engel was die zich tot mij had gericht, vermomd als mijn overgrootvader om mij gerust te stellen en om contact te maken met de andere werelden. Thuis had men een uitdaging om met het spirituele om te gaan. Dus werd hier verre van op gereageerd. Maar door de tijd heen heb ik geleerd hoe belangrijk het is om een kind met spirituele gaven aan te horen. Ze hebben deze gaven, omdat ze net zo speciaal zijn. Ik ben wel bezig gebleven met het spirituele, omdat ik diep binnenin me voelde dat dit de weg was om te volgen. Mijn familieleden hebben allemaal op hun eigen wijze dienen te leren omgaan met hun conflict rond spiritualiteit. Ik had van toen af aan al de houding : oké, goed, jij jouw weg en ik de mijne. Ik houd toch van je.

Door de schooltijd heen kwam ik vaak in contact met uitdagingen, zoals: - Pesterijen van leerkrachten.Pesterijen van leerlingen.

-Pesterijen van familieleden.Publieke aanvallen van bepaalde mensen.

-Veel sterfgevallen.Veel jaloersheden van medeleerlingen, familie en leerkrachten.

-Verslaving van familieleden.

-Achterklap en roddels.Agressie.

-Leren omgaan met personen die een psychische stoornis hadden.…

Allemaal situaties die me inzichten gaven, sterker maakten, wijzer, me leerden vergeven, assertiever maakten, leerden loslaten en het heeft me heel veel geleerd over hoe anders ik was als kind, als tiener en hoe ik steeds opnieuw koos voor liefde en vertrouwen. Iets in mij wees me steeds de weg dat dit het pad was om te volgen. Vroeg leerde ik door dit soort situaties om me los te maken van de uitspraken van anderen. Ik wist al snel in het leven dat het waarheden waren over de verteller. Wat er ook gebeurde, ik bleef vertrouwen, geloven en kiezen voor positiviteit. Ook was het met momenten op die leeftijden wel eens de ene dag gemakkelijker dan de andere.

Jaloersheid heeft me geleerd dat dit eigenlijk een compliment van de ander is. Bizar, zou je zeggen, dat ik het zo neerschrijf. Ja, toch is het zo. Ze willen wat jij hebt en geloven te weinig in hun eigen kunnen. Dus vertellen ze op hun eigen manier dat jij iets goed kan. Een talent dat je hebt wat zij graag willen. Alleen, ze hebben het zelf in zich en dat is hun les.

Door de schooltijd heen waren er natuurlijk andere, positieve gebeurtenissen: -Ik ontdekte hoe snel ik door iemand heen zag.

-Ik herinner me nog dat ik op elfde verjaardag met krullen opstond, terwijl er voordien geen krul in mijn haar te bespeuren was.

-Ik hoorde heel vaak van leerkrachten, parochianen en een beste toenmalige vriendin: ‘Jij bent veel te wijs voor deze wereld.’We hadden veel dieren in huis en vond het fantastisch.

-Vaak ging ik als kind om weg te zijn van de mensen wel eens bij de duiven van mijn grootmoeder zitten.

-Ik ontdekte dat ik weinig diende te doen om te studeren en dat ik altijd weer opstond, eruit leerde en verderging in mijn proces, op mijn weg. Ook al was dit altijd tegen de stroom van de grote massa in.

-Ik ontdekte dingen te weten over anderen voor ze uit zouden komen

Ik heb de ervaring mogen hebben van een vriendschap die ontstond op mijn achtste leeftijd en geduurd heeft tot en met mijn dertigste. Liesje was 55 jaar ouder dan ik, maar het klikte meteen tussen ons.  Toen ze 77 jaar was, heeft ze een longembolie gekregen. Ik voelde het van op afstand en ik wist dat ze aan het overgaan was. Toen ik die avond bij mijn ouders kwam, wist mijn stiefvader me te vertellen wat er gebeurd was. Lies heeft echt gewacht om heen te gaan tot ze me gezien had en nog een boodschap gegeven had.

Al vrij vroeg had ik in me het besef dat alles om een reden in je leven is en dat het soms beter is om te zwijgen en anderen in hun denken te laten. Om een voorbeeld te geven: op mijn veertiende jaar vertelde ik tegen mijn pleegzus dat ik wist, voelde en zag dat er geen liefde tussen haar en partner was. Ik vroeg haar waarom zij eigenlijk bij hem bleef. Het antwoord kan je best wel bedenken en daarnaast waren er de kinderen. Ik zei dat ik wist dat ze toch ging scheiden. Haar reactie was er een van ontkenning. Dat is toch zeer zeker te begrijpen.

Vandaag de dag heb ik door deze ervaring te hebben meegemaakt geleerd hoe het is om echt met mijn hooggevoeligheid eerst na te gaan of het wel wijs is om subtiel informatie door te geven. Andere momenten: laat het gewoon zijn, daar de persoon doch nog steeds het recht heeft om zijn eigen proces en ervaringen door te maken. Maar mijn (pleegzus) kennis is exact zeventien jaar later naar mij, als eerste, gekomen om toe te geven dat ze diep vanbinnen wist dat wat ik gezegd had waar was. Ze ging op dat moment scheiden. 

wordt vervolgd!

love ,

Wendy

PS>>> Sluit je aan bij mijn GRATIS Facebook-groep Samen op weg met Wendy en laat me weten wat je ontdekt! Deze community biedt je ondersteuning op een veilige plek waar je je waarheid spreekt, inspiratie opdoet en om hulp vraagt ​​terwijl je door de reis van het leven navigeert ... en ik ben erbij!