wat het leven je leren kan- deel 2
Waar ik in mijn open brief het laatst gebleven was: vandaag de dag heb ik door deze ervaring te hebben meegemaakt geleerd hoe het is om echt met mijn hooggevoeligheid (= hoog sensitiviteit) eerst te voelen of het wel wijs is om subtiel informatie door te geven. Andere momenten laat ik het gewoon zijn, daar de persoon nog steeds het recht heeft om zijn eigen proces en ervaringen door te maken. Maar mijn kennis is exact 17 jaar later naar mij, als eerste, gekomen om toe te geven dat ze diep vanbinnen wist dat wat ik gezegd had waar was. Ze ging op dat moment scheiden.
Datzelfde jaar was ik degene die in huis een eind maakte aan de agressie die er was. Ik kwam op tegen de persoon die de agressie naar de vrouwen in huis uitte. We waren nog met zijn vieren op dat moment. Een situatie had zich tussen mij en mijn stiefgrootvader voorgedaan, waarmee ik letterlijk duidelijk stelde dat het gedaan moest zijn met dit gedrag naar mij, mijn moeder en mijn grootmoeder. Hij is gestopt met de fysieke agressie, zijn emotionele manipulatie bleef hij nog toepassen, maar ik had hem door en liet hem gewoon met zijn eigen toneelstuk bezig zijn. Tenslotte had ik zijn vader gekend, gezien hoe die met zijn zoon omging, en zag ik dat hij eigenlijk op zijn eigen verkwiste wijze zocht naar liefde. Door dat hij het zo aanpakte, had hij natuurlijk verre van wat hij wenste. Later bleek ook dat zijn agressie de laatste jaren versterkt werd door dementie.
In het jaar van mijn zestiende verjaardag was er heel wat te beleven. Het was echt gigantisch veel, maar ook het begin van een proces dat in gang gezet werd. In dat jaar alleen waren er zestien sterfgevallen van familieleden, vrienden, klasgenoten, kennissen en buren. Tevens was het ook een jaar waarin ik me voor het eerst echt bewust werd van bepaalde zaken.
In dit jaar begon ik me echt bewuster te worden dat ik op voorhand dingen doorkreeg van wat er gaande was of ging gebeuren. Het waren subtiele zaken, zoals weten wie er zwanger was of het voelen, weten bij wie er een overlijden aankwam. Me nog meer bewuster zijn van hoe iemand zich voelde, werkelijk, zelfs ontkende die persoon dat het zo was, of zelfs als deze persoon het zelf nog verre van wist. Het ging zelfs zover dat ik letterlijk kon zeggen wat iemand in gedachte had. Net telepathisch en het groeide met de jaren. Maar ondertussen weet ik hoe me ervoor af te sluiten, zodat ik ook rust blijf behouden in mijn hoofd.
Op school deed ik niets, terwijl ik me er van bewust werd hoe gemakkelijk ik er doorheen ging op vlak van studies. Leerkrachten stonden versteld van hoe ik ermee om ging. Mijn leerkracht wiskunde heeft me er zelfs ooit in de les over aangesproken. Ik was heel stil en teruggetrokken. Dat jaar waren we met de klas weg op een vierdaagse en één van mijn medeleerlingen in de klasgroep zei: ‘Wij kennen je niet, maar jij hebt ons door. Ik ben blij dat ik gisteren met je in de stille kamer kon zijn met nog een paar van ons. Mijn ogen gingen open met wat jij zei. Het is waar en gelijk heb je door hier te zwijgen, vele zouden u misbruiken.’ De jonge vrouw die het zei, had zelf al het een en ander meegemaakt.
Na school voelde ik een enorme aantrekkingskracht om mensen te begeleiden en was mijn wens om psychologie te studeren. Dit was eerder uit al de jaren ervoor ontstaan, omdat iedereen me altijd wist te vinden voor raad, daad en advies. Thuis had men een geheel ander beeld over de studie en kon ik kiezen tussen geneeskunde, onderwijs of vroedkunde. Oud-leerkrachten hadden het ooit aangegeven dat ik er zo’n aanleg voor had. Hoe kwamen ze erbij ? Hun conclusie kwam verder vanuit schoolresultaten. Voor mij was het des te duidelijker gewoon te luisteren naar een kind, want het weet zijn weg.
Ik dwaalde letterlijk drie jaar rond tussen de drie studies, om te stoppen zonder diploma en te besluiten het op mijn manier te doen. Dus eerst werk zoeken en mijn richting van studie te volgen op eigen kosten. Uiteindelijk heb ik in mijn eigen ritme in combinatie met vrijwilligerswerk, negentien jaar bij gezinnen in armoede, en studies toch diploma’s behaald. Ik had een omweg nodig, maar het was het waard. De ervaringen zijn onbetaalbaar en de moeite waard geweest. Want ook dit draagt zoveel bij in mijn werk dat ik vandaag doe en ik houd echt met hart en ziel ervan om mensen te zien ontluiken en om ze gelukkig en gezond te zien.
Op het vlak van zelfliefde kwamen de grootste ervaringen en testen (zo noem ik dat) in mijn begin twintiger jaren. Ik had twee relaties achter de rug waarin ik telkens bedrogen was. De laatste wist met de kroon weg te lopen, daar hij mij en een andere vrouw bedrogen had en wij beiden zwanger waren. Ik had dit nodig! Ik kon later inzien dat ik dit bedrog nodig had op dat moment, omdat ik mezelf bedroog op bepaalde vlakken. Het is nu eenmaal zo dat als je bedrog meemaakt, dat je jezelf van alles wijs maakt dat onwaar is. Dan zijn dit soort situaties nodig om je te helpen de ogen, je echte ogen, open te maken. Op dat moment kon ik hen allemaal vergeven en ben ik werkelijk mijn pad naar zelfliefde opgegaan, want wat zij doen, het gedrag, kan je verre van goedkeuren. Maar het leren van en het aanvaarden zijn stappen om jezelf vrij te maken en genezing toe te staan. Hun gedrag is weer hun eigen leerschool van het leven.
Ja, een serieuze gebeurtenis… De andere dame beviel van een dochter. Hij huwde haar uiteindelijk. Mijn zoon diende ik echter af te geven. Het heeft tot mijn universitaire studies geduurd voordat ik het verlies van mijn zoon echt kon plaatsen, dankzij de komst van een professor die zich gespecialiseerd had in het verlies van kinderen tijdens de zwangerschap en op jonge leeftijd. We hadden de opdracht om zijn boek te lezen en daardoor begon ik in te zien dat ik geen schuld had aan het overlijden van mijn kind. Verder begonnen de ingevingen weer te komen en sterker te worden, waardoor ik het begrip begon te krijgen dat hij slechts die korte tijd bij mij aanwezig diende te zijn.
Verlies kan heel wat opschudden. De komst van de inzichten ontwaakten alles aan gaven, inzichten en nog diepere wijsheden die ik lang opzij gelegd had. Omdat ik al redelijk wat achter de rug had aan studies en te veel bleef voortgaan, diende ik opnieuw te leren om mijn eigen ritme te leren kennen. Dat werd opgelost door in een situatie van armoede te belanden die 4 à 5 jaar duurde. Daar ben ik echt de mezelf gaan openstellen voor al het spirituele en al de mooie, kleine dingen in het leven. Eigenlijk was het op sociaal, emotioneel en psychisch vlak een uitdagende periode, die zoveel moois inhield voor mijn eigen ontwikkeling als dat van de mensen die ik ontmoette. Zo’n pracht aan solidariteit, samenhang, genereusheid, dankbaarheid en doorzettingsvermogen. Oordelen zijn er weinig aanwezig, want iedereen werd aanvaard voor wie die was. En dat zijn eigenschappen die ik dan terug in mezelf wist wakker te maken en ik kan er nog dankbaar voor zijn.
Doordat ik vanuit mijn ervaring in het vijfde leerjaar een faalangst ontwikkeld had, besloot ik mezelf te helpen door een programma Frans te volgen bij VDAB Ik had heel veel geluk met een zachtaardige, liefdevolle en geduldige leerkracht die me echt een stuk van de faalangst afhielp. Ze wist wat te doen met mij. Tot mijn grote verbazing slaagde ik met 96%. Op dat moment hing er in de gangen een aankondiging voor een uitwisselingsprogramma. Hiermee kreeg je de mogelijkheid, na selecties, om vier maanden naar Straatsburg te gaan. Na het met de leerkracht besproken te hebben, begon ik stappen te ondernemen. Ik zweeg verder tegen iedereen over het verwezenlijken van deze droom. Ik wenste echt om van die angsten af te zijn, dus begon de procedure stap voor stap. Na een viertal rondes en een interview bleek dat ik één van veertig was die, samen met nog zeven, geselecteerd was om te gaan. Dus bracht ik het thuis op zachte wijze aan. Een maand later vertrok ik naar een vreemde stad, een land waar ik de taal van kende, maar waarvan het zo angstig was ze te spreken. Maar ik was weg, op groot avontuur. Dat bleek het achteraf ook te zijn. Ik ontpopte er van de introverte naar de extraverte dame die ik diende te zijn. Het was een prachtige, wonderbaarlijke ervaring.
Toch had ik blijkbaar nog verre van alles geleerd, want in 2005 werd ik ziek, waardoor ik zware medicatie diende te nemen. Ik reageerde erop met een fikse anafylactische shock en was gedurende uren letterlijk weg van deze aarde. Ik was alleen in huis. Wat ik me nog herinner, zijn prachtige beelden van de andere kant. Oh ja, die wereld bestaat en het is verre van fantasie! Ik zag wezens, net als het licht en ik had een diep gevoel van 'ik ben thuis'. Welke boodschappen ik kreeg, houd ik voor mijzelf, maar één ding was duidelijk: ik diende terug te gaan naar mijn lichaam en bezig te zijn met mijn taak. Ik werd letterlijk gecoacht in hoe ik terug in mijn lichaam moest komen, hoe ik moest ademen en zelfs hoe ik terug in beweging kon komen. Dit was het moment waarop ik een complete draaiing nam op het gebied van voeding en geneeskundige middelen. De middeltjes zijn naar buiten gegaan en gebleven, tenzij het homeopathisch is... En dan nog. Je lichaam heelt zichzelf als je weet hoe het te activeren.
Door een bepaalde tijd heen waren er herhalingen van mensen die me publiekelijk aanvielen. Zoals ik reeds vermeldde had ik wel door dat jaloersheid hieronder stak, maar er bleef toch een herhaling van gebeurtenissen plaatsvinden. Om even kort te schetsen:
Eén jaar lang door een leerkracht van de lagere school (eerste leerjaar) met als gevolg ik vloog altijd uit haar klas bij de les lezen. We waren met drie personen bij wie ze het deed.
Mijn meter die het geregeld deed, tot ik volledig op mijn dertigste met haar brak.
Een leerkracht van het vijfde leerjaar van de lagere school (ik was toen 12 jaar).
Mijn moeders schoonzus, toen ik negen jaar oud was.Toen ik een training in een groep volgde van therapeuten, dat de docent het toeliet van één van de twee enige particulieren die er aanwezig waren. (Ik begreep de invalshoek van de docent, doch stond ik er verre van achter. Het is puur iemand blokkeren om te groeien, zowel voor zij die het horen als voor degene die het doet).
Zelfs dit kan je na zelfwerk echt draaien, je hoeft hier verre van aan toe te geven. Diezelfde docent wist wel nadien duidelijk te stellen dat hij het prachtig vond hoe ik zo liefdevol en zacht met haar omging. Hij zei nog: ‘Het is een wonder dat jij verre van in de psychiatrie beland bent met alles wat je meegemaakt hebt. Ik begrijp verre van hoe je het doet.’
Een andere collega (psychiater) gaf aan hoe prachtig ze het vond dat ik die vrouw een bevrijdend en eerlijk woord gegeven had, maar dat ze zich de vraag stelde of de persoon in kwestie dit geschenk wel doorhad. Ze vond dat de dame in kwestie me nogal neerzette als boosdoener om verre van naar zichzelf te hoeven kijken.
Ik was dankbaar aan mezelf dat ik had kunnen blijven staan, het geheel aan belevenis bij de ander kon laten, kon vergeven wat ze deed. Want zij zit in haar proces, zij zoekt op haar manier naar antwoorden.
Voor mij een duidelijke boodschap dat er nog te leren was in deze situaties. Wat? De zaken die ik hier nog diende te leren, waren eigenlijk dat als ik denk dat de ander me aanvalt, het zo ook is. Ik stelde me in de positie van waar mijn voorouders gestaan hadden in plaats van me ervan los te maken. Sinds enkele jaren weet ik dat mijn voorouders langs vaderlijke zijde en langs moeders vaderlijke zijde van andere origine zijn. Dat deze voorouders heel veel beschuldigingen naar zich kregen die onwaar waren. Dat er in dat geheel twee groepen zijn ontstaan, namelijk: zij die het ermee eens zijn en nog te leren hebben van diegene die de beschuldigingen plaatst en zij die het doorzien, het overstijgen en bij zichzelf blijven.
Het moment dat ik het geheel doorhad en de inzichten in de lessen doorhad, stopte het. De mensen die met de beschuldiger meededen, verdwenen spontaan uit mijn leven. Zij dienen nog met zijn allen iets onderling op te lossen, te leren van elkaar en wie weet kan het wel zijn dat ze op mijn pad terug wederkeren, nadat het gebeurd is. Of dat ze gewoon verdergaan met hun eigen pad.
Is dit nu alles? Oh neen, er zijn nog vele zaken (vriendschappen die komen en gaan, ziektes, kabbalah, spiritualiteit, zelfmoord bij familieleden als vrienden…) gebeurd waarover verteld kan worden, in de zin van dat het leven je van alles leren kan. Die houd ik voor de momenten dat het onderwerp zich voordoet en jij er wat uit kan halen. Dat is ook mijn intentie met deze twee open brieven, dat het een inspiratie kan zijn om steeds het goede te zien, erin te blijven geloven, te vertrouwen ook: zie het lichtpuntje verre van aan het einde van de tunnel. Vertrouw maar gerust in het allerhoogste, want het stelt je veilig.
Waarom? Jij, ik, en iedereen is hier op de aarde gekomen om ervaringen op te doen, om te groeien als ziel, om te veranderen en om dat wakker in ons te maken wat in ons zit. Jij, ik, iedereen is hier omdat je het waard bent, omdat er van je gehouden wordt op een hoger niveau dan wat je met je eigen ogen waar kan nemen.
Mijn advies: stel verre van uit wat je nu kan leren, ga ervoor… Wie uitstelt, krijgt situaties op zijn pad die je dwingen om zeer diep te gaan en het kan allemaal anders. Je dient enkel de toestemming aan jezelf te geven om werkelijk naar jezelf te kijken en de verandering aan te gaan
love,
Wendy
PS>>> Sluit je aan bij mijn GRATIS Facebook-groep Samen op weg met Wendy en laat me weten wat je ontdekt! Deze community biedt je ondersteuning op een veilige plek waar je je waarheid spreekt, inspiratie opdoet en om hulp vraagt terwijl je door de reis van het leven navigeert ... en ik ben erbij!