Wil jij wel eens een interventie doen?

Ik stapte van de bus en ging richting spoorweg, waar K me tegemoet kwam. Ik kreeg een gevoel over me dat ze mij wilde spreken. K kende ik van op school, haar zus ook. Ik was 20.

Wendy, ik weet dat jij en M niet meer samen zijn. Ik weet wat er gebeurt, is en wat hij gedaan heeft, maar “Wendy, zou jij eens met M willen praten?” Ik keek haar aan. De gedachte kwam door me heen “heeft hij nu weer andere van alles gaan vertellen?” Het leek wel of K mijn gedachte las.

Wendy, mijn moeder heeft tegen M duidelijk gezegd dat hij hier fout in is, maar hij luistert niet. Nu is hij bij I en die is onbetrouwbaar. Hij luistert alleen naar de manipulaties van A en C.

Ik wist dat ze gelijk had…… “k, ik ga niet bij een ander doen wat ooit anderen bij mij gedaan hebben. Ik weet dat hij naar A en C luistert . Hij ziet hen als vrienden. Dus ben je beter de vraag aan hen te stellen, maar ik ga niets doen. Het is niet juist. Hij heeft zijn leven als keuzes te maken. Wij kunnen niet zeggen wat te doen”.

K, keek me aan! Een diepe zucht….je hebt gelijk Wendy. Ik maak me zorgen om hem.

“Wel, G van de bakkerij ook. Ze vroeg me hetzelfde. Zij begreep ook wat ik zei. Ik vraag me dat ook soms af. Maar andere hebben hun leven te leiden.” En ik voegde er nog aan toe toen dat hij toch niet zou luisteren want ik had ooit al gezegd op te passen voor A en C. Kreeg als antwoord dat ik jaloers was.

Dit is een stukje van een gesprek over een interventie. Zoals je ziet, was ik en K als G bezorgd over hoe een persoon zich omringde met onbetrouwbare personen.

De vraag is over een “interventie” in zo’n omstandigheden wel juist is.

In 2003 had ik met M zelf een gesprek. Een verwarrend gesprek, maar tijdens dat gesprek was duidelijk hoe zijn ouders een jaar lang interventies deden om hem duidelijk te maken dat hij zichzelf verwaarloosde. I had hem voor het huwelijk laten staan. Iets wat velen die I echt kende voorspeld hadden. Ze waren na vele pogingen wel doorgedrongen.

“Wendy, ik weet niet meer wat doen met mijn dochter. Ze is ontspoord en ze verzorgt zich heel slecht.” De beginjaren van mijn praktijk. Moeder als dochter war begeleiding aan het volgen. Uiteindelijk heb ik beiden uitgenodigd voor een gezamenlijke sessie en bemiddelt zodat ze naar elkaar luisterde. Het eindresultaat was wel dat de dochter beter voor zichzelf begon te zorgen.

Is interventie wel juist?

Is interventie noodzakelijk?

Wanneer is interventie eigenlijk bij wet verplicht of je bent medeplichtig?

Voor een "goede" ouder is het lastig wanneer ze zien dat hun kind ongelukkig is of bij een partner is die zwaar toxisch tot fysieke gewelddadig is. Dat is een lastige situatie. Als een ouder, vriend, familielid in zulke situaties, hoe goed bedoeld ook, een interventie doet draait het vaak verkeerd uit. Namelijk dat de persoon in kwestie de partner gaat verdedigen. Het is een zeldzaamheid dat het volwassen kind dan echt aan de slag gaat om weg te raken van die partner. Vaak wordt het zelfs aanzien door het volwassen kind als “bemoeien”.

Het is dan voor de "goede" ouder vaak jaren toezien, afwachten tot het volwassen kind zelf stappen neemt, inzicht en wegstapt uit de relatie.

(ik gebruik de term even "goede" ouder waarmee in richting aangeef naar een ouder die warm, open, eerlijk, aanvaarden en liefhebbend is voor zijn kind ongeacht wat er gebeurt. Er zijn ouders die het tegenovergestelde zijn die ik dus niet vermeld als dat zij juist degene kunnen zijn waar de omgeving voor wil waarschuwen.)

Er zijn natuurlijk situaties waar je als ouder echt niet stopt om pogingen te doen voor een interventie als je merkt dat je kind, ook al volwassen, zijn eigen gezondheid zwaar negatief beïnvloed met alcohol, verslavingen van gelijk welke aard. Dan gaan ouders er echt voor. Begrijpelijk en zeker noodzakelijk. Op dit vlak kan het dan meestal dan weer wel dat een ouder, familie tot zelfs een goede vriend zich uit. Het zet de ander dan wel aan of soms dat stopt het contact. Contanten vlakkeren weer op zodra de inzichten bij de persoon er zijn dat ze gelijk hadden

Maar als het gaat om “pesterijen” dat heb je eigenlijk bij wet de verplichting op dat te melden als mee te werken met de wijkagent, politie en slachtofferhulp. Als men er later op uitkomt dat je valse verklaringen hebt afgelegd over “pesterijen” of dat je gedaan hebt als “het zijn mij zaken niet”… de wet lacht er niet mee. Er zijn er al voor veroordeeld. Op dit vlak gaat het niet om “ik heb angst om de gevolgen van die pestkop”, maar eerder “wat als de politie of rechtbank er achter komt dat je aan struisvogelpolitiek gedaan hebt”. In het laatste geval zijn de gevolgen veel zwaarder.

Is het bij jou al eens mislopen in een interventie?

Sta je eigenlijk stil dat als je zo een interventie wil doen dat je eigenlijk bezig bent met een stuk in jezelf. Ben je u bewust dat het eigenlijk dan niet draait om de ander, maar om wat jij vindt dat nodig is?

Ben je u bewust wanneer het noodzakelijk is - bv bij pesterijen - en je niets doet dat je op een dieper niveau de kant van de pester onderhoudt?

Hogerbewustzijn?

Voor velen onder jullie is dit nog een stap te ver in je proces als kan het zweverig klinken Je hoeft je er pas mee bezig te houden op het moment dat je de rest van je stappen door bent. En we starten altijd van een begin in de academie.

Heb je een vraag over dit artikel? Wens je uw beleving mee te delen? >> laat het weten via “Comments”. Typ je tekst in plus klik op “enter” en dan hoor je te kiezen of je inlogt via je facebook of je google account.

Warme groetjes

©Wendy Saraj

PS als je iets uit deze tekst wil gebruiken, dat mag enkel op voorwaarde dat je het stuk tekst overneemt, tussen “” zet met de verwijzing er naast naar deze website: www.mertenswendy.com